2014: het VEA/BVA Prozac Kartel

Want alle lichtpunten ten spijt, de recessietrein zal echt nog even uitrollen. Net als in 2013 zullen er dit jaar net zo makkelijk weer 10.000 bedrijven op de fles gaan. Een kwart van onze koophuizen staat onder water, 1 op de 10 winkels staat leeg. Adverteerders en reclamebureaus maken pijnlijke exit-lijstjes voor hun zoveelste saneringsronde. De werkloosheid gaat dit jaar richting de 10%.

Kortom, The Hunger Games zijn nog in volle gang. Met elke dag weer nieuwe uitvallers. We zagen reclame- en marketingcollega’s eerder voor zichzelf beginnen. Maar niet op de taxi. We zagen hen eerder in schoenenwinkels en bij Loetje. Maar niet in de bediening.

Nee, 2014 gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de spagaat. Het jaar waarin licht en donker elkaar stroboscopisch afwisselen. Voorspoed en tegenspoed lagen nooit zo dicht bij elkaar. Nieuw talent wordt aangenomen terwijl het oude talent via dezelfde draaideur - met een doos herinneringen aan goede oude tijden - net zo makkelijk naar buiten gaat. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.

En zie daar als manager nog maar eens chocola van te maken. Want hoe vertel je je medewerkers die al vijf jaar een financiële surplace maken dat er - ondanks die verblindende lichtpunten - toch weer geen ruimte is voor salarisverhoging? Hoe vertel je dat het toch echt heel ludiek is om het bedrijfsfeest voor het vijfde achtereenvolgende jaar gewoon op kantoor te organiseren, met stamppot en gele vla?

Nou, heel simpel. Managers moeten doen waar ze voor betaald worden. En dat is het leveren van perspectief en optimisme. Gates en Ratelband. Waarbij Ratelband dit jaar een hoofdrol verdient. Want het is net als bij de beurs. Als we vandaag collectief afspreken dat die gaat stijgen, dan gaan we stijgen. Succes en sentiment zijn zo maakbaar. De Europese Commissie kan ons wel verbieden onderlinge prijsafspraken te maken. Maar over onderlinge sentimentsafspraken heeft Neelie Kroes niets te zeggen.

Daarom bij deze een oproep tot collectief optimisme. Het Prozac Kartel. Alle leden van dit kartel spreken af elkaar versneld de staart van de recessie uit te praten. Vaandeldragers in de recessie-uittocht zijn Geer en Goor, Rutte en Willem-Alexander, gevolgd door onze eigen Frenkel Denie, Marc Oosterhout en - een brokje diversity - Barbera Wolfensberger.

Er gaan lichttherapielampen in de kantoorarmaturen. Prozac-capsules in de koffieautomaat. En we vragen de onvolprezen retoucheur van Kim Jong-Un de laatste tegenvallertjes in onze weg omhoog weg te poetsen. Na zes jaar vasten vieren we dan dit jaar nog collectief Suikerfeest.