De Telegraaf gaat dood

Jaren negentig. Alle sportliefhebbers lezen De Telegraaf omdat ze de meeste sportpagina’s hebben van alle kranten. Ze zijn als enige welkom in de kleedkamer. Hun vrouwen lezen De Telegraaf omdat Henk van den Meijden bijna altijd de waarheid blijkt te spreken. Alle reclamemakers lezen De Telegraaf omdat alle grote adverteerders er in adverteren. Als er inhakers worden bedacht, voor Prinsjesdag bijvoorbeeld, dan staan die sowieso in De Telegraaf. Alle bankiers lezen De Telegraaf omdat DFT net zo sterk is als het FD. De huisregel van het concern is dat er nooit iemand ontslagen wordt. Dat kunnen ze zich permitteren want het gaat ze voor de wind.

Jaren nul. In dit decennium begint het mis te gaan. Wat moeten we in vredesnaam met dat rare internet? De directie heeft, ingefluisterd door een leger aan adviseurs, elk jaar een nieuw antwoord. De RvB heeft geen flauw benul en neemt elk advies over. We nemen een digitale directeur! En weet je wat nog hipper is? Het is een vrouw. Een jaar later was dat weer een slecht idee en wordt er over merken gesproken. Of het nu op papier of op het scherm was, het is één merk, dus die aparte afdelingen worden weer opgeheven. De ene reorganisatie volgt  de ander op en voor het eerst worden er paar mensen ontslagen.

Er zijn drie bedrijven in de holding waar de RvB zich niet mee bemoeit: RelatiePlanet, ProSieben en Keesing: die maken zoveel winst dat ze het geklungel van de bestuurders maskeren. Die slaan elkaar in de RvB de tent uit waardoor het bedrijf volkomen verlamt. Ze ontslaan de ene CEO na de andere. Helaas stellen ze steeds opnieuw mannen met een bejaarde geest aan die (dus) geen antwoord hebben op die vraag over dat verdraaide internet. Het ultieme bewijs van onvermogen is dat Hyves wordt gekocht op het moment dat het op de rand van de afgrond balanceert.

Jaren tien. Weer een nieuwe CEO. Zijn reorganisatie is ordinair machtsvertoon. Het kost tientallen miljoenen en er ligt geen enkele visie aan ten grondslag (tenzij dat een zorgvuldig bewaard geheim is). Op Jaap de Groot en Wilma Nanninga na zijn alle mensen die het DNA van De Telegraaf in zich dragen weg. De redactie vecht voor de lezers maar niet meer voor hun baas. Maar het is te laat. Tel de advertentiepagina’s en de banners, het stelt niks meer voor. Het merk sterft een pijnlijke, langzame dood en ik zit me te verbijten aan het sterfbed.