[column] Een 1 voor Duits

'Oef, …ik word nu voor de gek gehouden', dacht ik. Ik wilde iets heel fouts terugzeggen, maar hield mezelf gelukkig nog in. Ik informeerde naar de reden van zijn belletje, terwijl ik de man van binnen vervloekte omdat ik uit een perfecte workflow gehaald was.

'Uw zoon heeft een 1 voor Duits en als dat niet dramatisch omhoog gaat blijft hij zitten”, klonk het snerpend door de hoorn. 'Dat is eigenlijk best goed nieuws', was mijn antwoord. 'Hoezo', klonk het geïrriteerd aan de andere kant. 'The only way is up, slechter wordt het gelukkig niet', zei ik. Waar het aan lag dat Guido die 1 scoorde, vroeg ik. Ik wist bij toeval dat hij voor Engels  een 7 had behaald. Volgens Goebbels voerde hij geen zak uit: hij maakte  zijn huiswerk niet en was voornamelijk in de les aan het klooien. Opnieuw gaf ik aan dat goed nieuws te vinden. Op zijn nu zwaar geïrriteerde 'hoezo?', was mijn antwoord - dat het dus niet aan zijn intelligentie lag.

De juiste aanpak
Vervolgens stelde ik hem twee vragen: waarom had hij gekozen voor het leraarschap? En waarom gaf hij Duits? Omdat hij het belangrijk vond dat jonge mensen met een gedegen kennis de maatschappij ingaan, luidde het antwoord. Bovendien was volgens hem Duits een fraaie taal;  Duitsland was ook een land met een rijke cultuur en  een belangrijke handelspartner voor Nederland. 'Waarom belt u mij dan? Ik ben geen leraar en geef geen Duitse les', vroeg ik hem daarna. Ik voegde snel eraan toe dat hij daar ook voor betaald kreeg. Mijn impliciete boodschap was dan ook: waarom doet u uw werk dan niet en inspireer die jongen zodat hij een beter cijfer haalt. Goebbels was het gesprek beu en hing snel op.

Toeval wil dat mijn vrouw ook leraar is en die wist wel raad. Onze zoon kon niet meer uit op vrijdag en zaterdagavond met een tiental vrienden. Nee, we moesten gewoon aan de keukentafel Guido iedere dag overhoren en zo van die 1 een 6je maken. 'Gaat niet werken', was mijn reactie. Als je wilt dat hij een hekel aan Duits krijgt, dan moet je het zo doen. Volgens mijn vrouw was ik nu aan zet en ze wenste me succes.

Slechter wordt het gelukkig niet

Rap is de weg voorwaarts
Ik koos voor een marketingaanpak en ging meteen op zoek naar de insights. Wat vindt mijn zoon leuk? Het antwoord: de hele dag speelde hij rapmuziek af van Amerikaanse rappers zoals 50 Cent, Snoop Dogg, maar ook van Hollandse bodem zoals De Jeugd van Tegenwoordig. Na een  24 uurs Google-zoektocht had ik een hele lijst met Duitse rappers. Ik stuurde mijn zoon een mail met de linkjes met slechts één vraag: cool or uncool? Daags daarop hoorde ik dezelfde beats maar er was wat anders, het was Duitse rap!

Kip, ik heb je, dacht ik. Vervolgens meldde ik hem een weekje ziek, boekte een leuk hotelletje in de Greifswalder strasse in Berlijn en dook samen met hem de stad in. Dat was fantastisch! Hij zoog alle indrukken in Berlijn op als een spons. Na terugkomst haalde meneer binnen drie weken de ene 9 na de andere 10. En Goebbels? Hebben we nooit meer iets van gehoord….

Wars van traditie
De belangrijkste les die ik hier uit kon trekken? Alle dingen bestaan uit twee  elementen: een traditie en daaromheen conventies waarvan we denken dat die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Alleen, niets is minder waar. De traditie is Duits leren. De conventies die daaraan gekoppeld zijn: gedisciplineerd overhoren, klassikaal leren en meer. Door mijn acties besefte ik dat de basistraditie, het leren van Duits, intact bleef. Echter de conventies werden doorbroken: eerst door de rappers en vooral door het bezoek aan Berlijn.

Wat was de bijvangst? Guido bleek uiteindelijk een polyglot te zijn. Met enige vaderlijke trots kan ik mededelen dat hij vloeiend Nederlands, Engels, Duits, Russisch, Italiaans spreekt en schrijft. En dat is nog niet alles, ook bijna Noors – dit rondt hij dan binnen drie maanden af en dan heeft hij de taal binnen een jaar onder de knie. Het begin met Japans is al gemaakt.

Marketeers! Breek de conventies af en schep nieuwe tradities. De beloning is geweldig!

Peter de Boer is freelance allround branding specialist/creative director, medeoprichter van biermerk WIllsArk en adviseur bij contentmarketing- en PR-bureau Mediatic. Na een studie kunstgeschiedenis koos hij voor een carrière in marketing en vormgeving en schopte hij het tot boardmember bij Saatchi & Saatchi. Hij was co-founder van Onna-Onna, visiting faculty bij THNK.  Hij is zowel gefascineerd door merken die trouwe fans weten te creëren als het ongekende realisme van de Vlaamse primitieven. Peter schreef deze column op persoonlijke titel.

Foto: ik en zoon Guido