[column] Omarm de tijd variabele

Een jaar geleden waren de Tech-goeroes (en Mark Zuckerberg) er stellig van overtuigd dat we allemaal in de Metaverse zouden stappen. Een paar jaar geleden waren de Tech-goeroes (en Google) er stellig van overtuigd dat spraakassistenten ons leven voorgoed zouden veranderen. En dat we massaal de winkelstraat links zouden laten liggen en naar e-shopping zouden converteren. Ook was de voorspelling dat audionetwerken zoals Clubhouse een doorbraak in onze sociale communicatie zouden betekenen. En – oh ja – 5G! Dat zou ons online leven echt voorgoed veranderen.

Wat blijft er over van alle voorspellingen? Niet veel. We zijn massaal terug naar de winkelstraat gerend zodra de winkels weer opengingen en nu moeten de e-shopping reuzen een flinke personeelsreductie ondergaan. 

Zuckerberg heeft miljarden verloren in zijn obsessie voor de Metaverse. Van Clubhouse hoor je niks meer. De markt voor spraakassistenten stagneert en niemand merkt het verschil tussen 4G en 5G. Wat is er aan de hand? Hoe kunnen zogenoemde experts het zo mis hebben?

Het is te makkelijk om te lachen over de onkunde van de techneuten en de Silicon Valley mogols.

Zeker, die onkunde is er, maar er speelt hier iets zorgwekkender. En dat is onze groeiend korte termijn denkpatroon.

Een element waar niemand de consequenties van had voorspeld - behalve de meest theoretische filosofen die niemand in ons vak raadpleegt - is dat de versnelling van de technologische ontwikkelingen, gekoppeld aan de globalisering van onze maatschappij, ons in permanente hyperdrive zet.

We moeten steeds sneller werken, beslissingen nemen, een mening hebben. We leven in het nu, maar niet in het mindful nu van meditatie. We leven in een nu waar onmiddellijke beloning een vereiste is. Niet alleen van ons, maar van alle stakeholders binnen ons leven. Probeer maar eens een CFO zoet te houden met de belofte dat een door ons voorgesteld project pas over tien jaar winst zal realiseren. Of de marketingdirecteur van een willekeurig bedrijf dat je reclamecampagne pas over een paar jaar zich zal terugbetalen. Het is makkelijker om een tiener te overtuigen dat wanneer zij/hij nu voldoende groente en fruit eet, de kans van Alzheimer over vijftig jaar een stuk kleiner is.

Daarom zijn we voortdurend gedwongen om voorspellingmodellen uit een paar maanden data te persen, die een foutmarge van ongeveer 90% hebben. Met andere woorden: dezelfde voorspellende waarde als een muntje opgooien.

We focussen ons steeds obsessiever op korte-termijn resultaten die de effectiviteit van onze marketingactiviteiten tegenwerken.

Gelukkig vraagt nog net niemand bij de kraamvisite welke baan je pasgeboren kind heeft gekozen. Of hoeveel noten de net geplante boom produceert. Want in beide gevallen kunnen we daarover gedurende de eerste twintig jaar echt geen uitspraken doen. Wat ook – niet toevallig – het tijdbestek is tussen de publicatie van het World Wide Web protocol (1993) en het succes van House of Cards op Netflix (2013). Toch, bij een publiek debat in 1996 voorspelde een zeer agressieve promovendus in de economie dat internet voor het millennium het standaardplatform voor televisie zou worden. Dat die voorspelling – 25 jaar na dato – nog niet de realiteit is, zou ons wel iets moeten leren.

En dan denk ik, wellicht is over een paar decennia de Metaverse wél onze standaardmanier van werken, shoppen en socializen. Wellicht zullen spraakassistenten over twintig jaar toetsenborden ook vervangen. Maar de kans dat we andere, nog onbekende, nóg baanbrekender toestanden zullen ervaren, is net zo goed mogelijk.

In de tussentijd houd ik een formeel pleidooi om tijd als variabele weer krachtig terug te brengen in alle onze voorspellingen en beslissingen. En onszelf te heropvoeden om te accepteren dat er veel meer tijd nodig is voor de realisatie van een zichtbaar effect dan we allemaal kunnen bevatten.

Als we dat doen, dan worden we daar allemaal beter van.