Cannes 2015: Willy Wortel wint

Geen lachebekjes in Cannes dit jaar. Heel sporadisch werden we vermaakt met persende baby’s voor Pampers Pooface. Door AV-OG-TIL, de Noorse Bob-organisatie over het alcoholvrij inparkeren van je boot. Of door Value City Furniture waarin mensen op hun nieuwe bank moeten kokhalzen van de rest van hun interieur. Vermakelijk was gelukkig ook de pittige repliek van Ruud de Langen op Rob Benjamens. Waarna Ruud deze week op zijn beurt weer over de knie ging bij Aad Kuiper. Verder was het een droevige boel.

Allereerst vanwege een absurd prijsniveau. Cannes Lions vraagt zo’n 3.000 euro voor een passe-partout. Daar komt 2.000 euro bij als je niet in de rij wil staan en hetzelfde bedrag als je ook de netwerkpas bestelt. Jonge creatieven betalen ‘slechts’ 1.425 euro. Zijn we besmet met Gilles de la Croisette? Willen we alleen nog 'business seat'-supporters die de tentoonstelling zien als een hinderlijke onderbreking van beach, borrel en bœuf bourguignon? Jonge Honden aller landen verenigt u en bezet dat proletenpaleis!

Uitvergrote armoede

Dan die 45.000 inzendingen. Vroeger deed je een dagje filmzaal en wist je alles. Het werk sprak bovendien voor zich. Nu ben je een week aan het ploegen voor cases met een baard van een uitleg. Daarbij is alles zo zwaar op de hand. Als het geen goed doel is, ziet het er wel zo uit omdat alles nu eenmaal ‘purposeful’ moet zijn. Geen purchase zonder purpose volgens Unilever. Goed bedoeld maar de uitvergrote armoede, aids, kinderarbeid, obesitas en huidkanker maken het er niet feestelijker op. The unbearable heaviness of being.

Gietijzeren vis

Geen jolijt dus in Cannes, en liever helemaal geen reclame. We zijn padvinders geworden, community servers. En stoppen het mediabudget liever in een wezenlijke uitvinding. Volvo speelt voor Veilig Verkeer Nederland met reflectiespray voor fietsers. Voor het ijzergebrek onder de bevolking in Cambodja geen Postbus 51 maar een gietijzeren visje dat meegekookt wordt in het eten. En voor Vodafone Turkije geen Turkse Tijl, maar een app waarmee een vrouw in gevaar, slechts door het schudden van de telefoon, automatisch drie vriendinnen waarschuwt.

Niet eerder gingen er zoveel Leeuwen naar innovaties. En niet voor niets ging de prijs voor persoonlijke performance - de Lion of St. Mark - naar Bob Greenberg. Zijn bureau R/GA was nauw betrokken bij de ontwikkeling van het Nike+-ecosysteem. Het vak verdaanroosegaardiseert. En Willy Wortel die wint.

Kartonnendragerscomplex

Dus was je nog geen Hans Dorrestijn, dan werd je het deze week wel. In het Palais klinkt de blues, met huilende gitaren. Toch ook een lichtpuntje, uit onverwachte hoek. Want hoe moeten die innovaties in godsnaam geproduceerd worden? Voor creatieven is het werk in de basis hetzelfde gebleven. Of het nu om een filmpje, ijsemmeractivatie of visje gaat, een idee is een idee.

De uitvoering daarentegen is een heel ander verhaal. Wie gaat de klus organiseren? Wie gaat octrooi aanvragen? Wie maakt er een passend businessmodel? Juist, de reclamefixers: trafficers, producers, accountmensen. Onze machers, die altijd maar weer fixen wat creatie aan gekkigheid bedenkt. Zij kunnen hun kartonnendragerscomplex eindelijk van zich afschudden. Schitteren op de lijst met credits. En de beste meesterfixer wordt voortaan op het Cannes-schild gehesen voor de Ray Donovan Lion. Dat is dan wel weer lachen.