De Zlatans in media en reclame

Hét talent. 
Zlatan kwam spelen bij het prachtige Ajax. 
Iedereen sprak over hem. 

Maar niemand begreep hem.
Hij had 2 vrienden. Zijn concurrent Mido en een ander straatschoffie, van der Meyde. 
Na jaar 1 moest Zlatan weg. 
Hij rendeerde niet. Hij was niet goed genoeg voor Ajax. 
Lastig, vervelend, weinig toegankelijk. Een miskoop van de oude Leo Beenhakker. 

Niemand verdiepte zich in dit mens. Niemand keek naar zijn achtergrond, leefomstandigheden. 
Niemand zag het echte talent.
Hoe gaan wij om met talent in de media en reclame-industrie? 

Worden zij gezien? Worden zij in hun kracht gezet met geduld, begeleiding en toekomstperspectief? 
Is er bij jouw bedrijf iemand die zich in hen verdiept? 
Iemand die talent snapt, luistert en begeleidt? 

Overal lezen we de meest mooie verhalen, waarin bedrijven hun behoefte aan jonge en slimme mensen uiten. 
Chief Talent Officers worden aangesteld en op menig congres wordt het belang van talent nog eens dik onderstreept. 

Maar wat gebeurt er in de praktijk? 

In de praktijk worden 25-jarige strategen naar huis gestuurd met een holle zin, geuit door een witte, oude man. Dat ze eerst nog echt wat jaartjes mee moeten lopen voordat ze zichzelf strateeg mogen noemen. En als het jonge talent dan aangeeft dat ook graag daar te doen, is het antwoord: "doe eerst maar ervaring op en dan kom je lekker hier."

Juist. 

In de praktijk wordt een slimme 30-jarige Amerikaanse in het bezit van 2 master diploma’s niet eens uitgenodigd voor een gesprek, gezien het feit dat ze geen perfect Nederlands beheerst. 

Worden mensen, die niet in staat zijn om midden op de dag een sollicitatiegesprek te voeren, bestempeld als niet flexibel. Waarbij voor het gemak wordt vergeten dat de mensen in kwestie een fulltime baan hebben, alhoewel ze maar al te graag na werk hun tijd willen vrijmaken. 

Een analist met Indische achtergrond wordt neergehaald omdat hij de woordjes die en dat wel eens door elkaar haalt. Het feit dat hij in een half jaar Nederlands heeft geleerd en Cum Laude is afgestudeerd in Wiskunde, is opeens veel minder belangrijk. 

Ik lees met veel plezier de interviews met mensen uit 'het vak'. Zij zeggen vaak louter zinnige dingen over de toekomst. Het zou om data moeten gaan, slimme algoritmes. Digitaal, mobiel, programmatic. De termen vliegen je om de oren. Maar ik lees verdomd weinig waar het echt om zou moeten gaan. Mensen! Investeren in slimme, goede, nieuwe, leuke mensen! In talent! Dat vind ik jammer. Ik zie steeds minder tijd voor begeleiding. Steeds minder investering in toekomst. 

Waarom staan de sponsoren niet in de rij om initiatieven als RA*W te steunen? Zodat zij met dat geld de kans krijgen om zich te ontwikkelen, slimmer en beter te worden? Geloof mij, er is een hele briljante, hardwerkende en talentvolle generatie die staat te trappelen om kennis en inspiratie. En de roep om begeleiding is enorm. En dat laatste - daar hamer ik op - is zo extreem essentieel! 

Er zijn uiteraard ook prachtige uitzonderingen. Starcom met haar StarUp programma, briljant! Niet alleen wordt talent geholpen, maar het maakt de mensen bij Starcom ook slimmer. Mooie win-win! Ook zijn er genoeg bedrijven met traineeship programma’s. En natuurlijk is het lang niet allemaal kommer en kwel. Maar t moet beter! 

Het moet geborgen zijn in je bedrijf. Er moet een pad zijn. Op inhoud. Niet op functietitel en een paar honderd euro extra. Niet op papier, maar in 't echie. Talent moet op podia staan, gezien worden, gelezen worden. Het gat tussen de oude mannen en de nieuwe mensen moet gedicht worden! 

Doen we dat niet? Dan vertrekt ons talent. Naar Milaan, Barcalona, Parijs of Manchester...