Lulkoek verkopen

Ze denken dat wij lulkoek verkopen. Ze denken dat we maar wat zeggen. Dat we in ons eigen straatje praten. Dat we de zaken mooier voordoen dan ze zijn. Dat we, als het er op aankomt, alleen maar zoveel mogelijk producten willen verkopen en dat we voor dat doel best bereid zijn de waarheid een klein beetje anders te belichten dan zou moeten.

Ze horen de ene keer dit en de andere keer juist weer dat. Nu is het ontbijt toch weer niet de belangrijkste maaltijd, kun je zelfs doodgaan van teveel energiedrankjes, blijken die gezonde perenijsjes weer nauwelijks peer te bevatten en beter leven met één ster is ook al geen garantie meer dat het dier tijdens het leven een blij en vrolijk dier was.

Ze zien dat onze verpakkingen met steeds meer logootjes en claims behangen worden, maar ze zien allang niet meer wat er precies op die logootjes staat. En ze zien al helemaal niet hoeveel moeite het de brave mensen van Struik heeft gekost om alleen nog maar ‘beter leven beesten’ in de potten bouillon te stoppen.

Ze weten trouwens ook geeneens dat de mensen van Foodwatch, die de boel allemaal een beetje in de gaten houden ten behoeve van het algemene nut, zouden willen dat er nog veel meer logootjes op de verpakking komen, om ze goed en duidelijk te informeren over wat ze nu precies wel en niet eten.

Ze hebben trouwens geen idee hoe ze dat zouden moeten beoordelen. En misschien willen ze het niet eens.

Ze doen niks met onze informatie, verzuchten wij dan. Maar dat is niet waar. Wij geven ze helemaal geen informatie. Want informatie, zo heb ik onlangs geleerd uit het overigens sterk aan te raden standaardwerk ‘The Information’ van James Gleick, informatie is verrassing. Als het geen verrassing is, is het dus ook geen informatie. En zo kan je driekwart van de informatie die we ze op willen dringen gerust beschouwen. En die overige kwart is waarschijnlijk weer voor de helft lulkoek. En van het achtste dat overblijft vind ik het ook oprecht jammer dat mensen het niet horen of zien of geloven of bekijken of wat dan ook, want dat zou ze best nog wel eens kunnen verrassen.

Kortom, als wij foodmarketeers niet snel meer werk gaan maken van het verrassen van de voedselconsumenten met onze informatie, dan vinden ze binnenkort alles lulkoek en kunnen we wel stoppen met alle voordelen van onze producten over het voetlicht proberen te brengen.

Hoog tijd om weer aan het werk te gaan dus.
 

Edward Stolze

De printeditie MarketingTribune 15/2014 staat geheel in het kader van foodmarketing. Klik hier