Adformatie, Fonk en Marketing Tribune hebben redacties van anderhalve man en een paardenkop. Er is geen geld. Topverkoper Eric-Jan Vis kan advertenties verkopen als geen ander: 'Vriend! Ik heb ineens twee pagina’s over van iemand die in de penarie zit, ik mag niet zeggen wie het is want het is jouw ouwe baas, maar jij mag ze nu hebben voor de helft!'

Deze leen ik even van dominee Gremdaat: kent u die uitdrukking? Garbage in, garbage out. Natuurlijk is dat als een koe zo waar, maar met hard poetsen kan je een heel eind komen. In Cannes bijvoorbeeld. Neem de online campagne van Under Armour. De briefing is: als je nou maar hard genoeg traint, dan word je hartstikke goed.

Sommige adverteerders willen verrast worden door hun bureau. Opschepper als ik ben, werk ik bij zo’n bureau. Maar niet iedereen houdt van avontuur en verrassingen, Gelukkig zijn er ook een aantal succesvolle bureaus waarvan je vooraf precies weet waar je aan toe bent. Dat is handig!

Het idee van adverteren is dat er meer uitkomt dan dat je er instopt. Kortom, we meten de effecten en berekenen de return on investment. Ik zou niet anders kunnen. Maar nu heb ik een adverteerder ontdekt die niets verkoopt en zelfs niet met zijn logo in beeld wil. Hij heeft bovendien een flink budget. Is dat een natte droom of is het gebrek aan restricties juist een handicap?

We zitten nu in het award-seizoen. Hoe zou het toch komen dat met name de creatieve industrie zoveel belang hecht aan al die prijzen? Zo’n award gaat prestige voorbij, het lijkt een doel op zich.

Beste minister Dijsselbloem, Heeft u ze gezien? Uw incassobureau, ook wel belastingdienst genoemd, hangt Nederland vol met Abri’s. Daarop staat het volkomen-van-de-pot-gerukte regeltje: ‘u mag weer aangifte doen’.

Blokker staat, ondanks een uitstekende presentatie op de Huishoudbeurs, bovenaan mijn lijst. Maar de eigenaar heeft zoveel vet op zijn botten dat ze het nog wel even vol kunnen houden. Als ze - net als Perry of V&D - elke maand weer de huur zouden moeten betalen, waren ze al gesloten.

September 2015 : Wendy van Dijk vindt de journalistiek die de krant bedrijft 'kansloos’. De Telegraaf schreef donderdag een paginagroot artikel over haar tv-collega Martijn Krabbé, waarin wordt beweerd dat iedereen bij hem wegloopt. 'Dan heb je het ook weer over een krant, hè. Het is een bloody shame wat die gasten allemaal doen, zeggen en schrijven. Dat vind ik echt stuitend', briest Van Dijk.

Een Mazda rijdt een rondje tussen trommeltjes (waarom?), zegt de voice-over: “Anders door jezelf te zijn”. Hoor ik dat nou goed? Ja, dat hoor ik goed, want het staat ook nog onder het logo. Wat bedoelen ze daarmee? Ik kom er niet uit.

Stel, je werkt bij de allergrootste drogisterij van Nederland. En de grootste concurrent stuurt een headhunter op je af. Ze willen je hebben. Jij eist bewegingsruimte van je nieuwe bazen en die krijg je natuurlijk. Inclusief meesterlijk salaris.

Heel 2015 mocht ik op deze plek mijn hart luchten. Als direct marketeer in hart en nieren vind ik het geweldig dat er precies bijstaat hoeveel lezers de column heeft. Ondubbelzinnig krijg ik de neiging het aantal lezers van de vorige column te willen verslaan bij het bedenken van een nieuwe.

Alle (semi) overheidsorganen met een behoorlijk communicatiebudget moeten dat elke 4 jaar Europees ‘aanbesteden.’ Ook al zijn ze hartstikke tevreden over hun bureaus, het moet. Dat soort aanbestedingen staan zomaar ineens op een website, het is me niet opgevallen dat het ergens wordt aangekondigd.

Als je niet tegen kritiek kan, moet je niet in de reclame gaan werken. Reviews door je collega’s en presentaties aan klanten zijn vaak pijnlijk. Voor gevoelige zielen zelfs traumatisch. Die beoordelingen gaan de hele dag door.

100 jaar geleden had ik geen Maxim Hartman nodig. Het was een a mans world. Heerlijk. Zelfs nadat vrouwen in 1917 voor het eerst mochten stemmen, bleven ze dienstbaar aan de man. Wij harkten de pieken bij elkaar, zij waren thuis bij de koters.

Je hebt een hekel aan feestjes en vindt het dus helemaal niet erg dat je nooit meer wordt uitgenodigd. Je stuurt tientallen vriendschapsverzoeken op Facebook, maar niemand reageert: je bent baas communicatie van De Belastingdienst.

De Volkskrant heeft maar liefst 3 commercials gemaakt. Er was één drol bedacht en die hebben ze op drie manieren uitgeperst. Dan is het geen losse keutel maar een campagne (zo werkt dat). De strateeg: 'Er zijn slimme en domme mensen. Wij zijn natuurlijk voor de slimme mensen! Voor de domme mensen zijn, is dom. Domme mensen hebben de klok horen luiden en slimme mensen weten waar de klepel hangt.'

Het is alweer een jaar of drie geleden dat ik samen met De Nederlandse Energie Maatschappij een advertentie schreef die het acht-uur-journaal haalde en de dag erna zelfs tot vragen in de Tweede Kamer leidde.

Dampende koffie, zweet, tabak. Voorman, aannemer, architect, opdrachtgever.Tekeningen koffie, asbak en De Telegraaf. De wakkere krant ligt open op pagina 17. Een doorwrocht stuk over de Griekse banken. En ernaast een artikel over een eend, foto erbij. Die eend deed iets wat eenden nooit doen; hij maakte een nest in een boom. Goh.

De laatste weken worden de reclameblokken ineens vol gekotst met grote brokken feel-good. LOI doet het met een mooi inzicht: ‘leer door’. Hoogstaand vakwerk, mooi gefilmd, goed gecast, veel oprechte emoties maar allemachtig, wat jammer dat die heerlijke campagne ‘Nederland wordt steeds slimmer’ er voor moest wijken.

In deel 1 heb ik, gelardeerd met bitterheid, over de teloorgang van De Telegraaf geschreven. Om met een vieze smaak uit te komen bij de huidige CEO, Geert-Jan van der Snoek. Ik beticht hem van machtsvertoon zonder visie.

Jaren tachtig. Op het terras met een krant. In Nederland het NRC. Want ik ben belezen en intelligent, ziet u wel? In het buitenland De Telegraaf. Want tussen chauvinistische Fransen, Italianen of Duitsers ben ik plotseling trots op Holland, Oranje, de Nederlandse wielrenners in de Tour en zelfs op onze minister president.

Stel, je gaat een restaurant beginnen. Ga je voor Librije of voor Febo? Voor een uitgebreide, wisselende kaart of voor een mono-concept à la Loetje? Wat past het beste bij je?

Al meer dan 40 jaar geven David Milne en Marco Wempe iedere dinsdag, om 9.00 uur precies, elkaar een hand op hole één van de golfbaan in Purmerend. Ze zwerven dan zo’n 3 tot 4 uur over 18 holes zonder een woord te zeggen.

Op verjaardagen moet ik mij wel eens verantwoorden. ‘Heb jij die walgelijke reclame gemaakt met Arie Boomsma?’ Op de een of andere manier is ‘reclame’ synoniem voor televisiecommercials. ‘Die man van Albert Heijn was gewoon een acteur! Wist jij dat?’

De creatief directeur gaf een inleiding voordat hij de kartonnen zou omdraaien op de vergadertafel van Simson, de marktleider in fietsbanden reparatiesetjes. Hij vertelde geestige anekdotes over de ongeschreven wet dat lekke banden per definitie op een rotmoment komen.

Je hebt als aandeelhouder wel wat uit te leggen als je een kerel benoemt die Miss Etam naar de fillistijnen heeft geholpen. Vorig jaar gaf hij het ene interview na het andere hoe hij Miss Etam klaarstoomde voor een multimediale toekomst.

V&D heeft een nieuwe topman benoemd die ze moet redden: John van der Ent. Tot voor kort was hij de topman van Miss Etam. Een merk van bijna honderd jaar oud met 130 winkels en 1500 medewerkers. Afgelopen week heeft het uitstel van betaling aangevraagd.

Schrijver en cabaretier Bert Klunder was nogal stellig in 2012: “Vrouwen kunnen niet denken” (daarna zei hij dat mannen niet kunnen voelen, maar dat viel een beetje weg). Zijn collega Herman Finkers zei: “In elke relatie wordt na een tijdje gezeurd en gezeverd. Ik heb geen idee waarom vrouwen dat doen.”

Nee, dat is geen grootspraak. Geef me drie (nee twee is genoeg!) weken de tijd om te werken met een paar retailgekken. Nee, niet zo’n azijnpisser als Cor Molenaar, maar mannen en vrouwen met positieve energie. Iemand van G-Star en van Kruidvat, een directeur van een shopping mall in Zuid Korea en een vrijdenker zoals Daan Roosegaarde.

Onder de toenmalige tribune langs de Bosbaan zat een gehaktballen-met-mayonaise-kantine. “Lekker anoniem” zei Henk Mastwijk, ooit een beroemde headhunter. Dat viel tegen; zijn concurrent Henny Koerselman zat in een hoekje met Wim Ubachs (of zo) papieren door te bladeren.

Er is een aantal organisaties en branches die vinden dat ze niet begrepen worden door ons. En met ons bedoel ik dan reclamemakers. Bijna alle mode- en parfummerken vinden dat wij er geen moer van snappen. Ze maken alles in huis want ze voelen zich ver verheven boven het platte volk dat zich reclamemakers noemt.

Moet jij ook een traantje wegpinken bij de laatste commercial van Albert Heijn? Ik wel drie. De Sinterklaas- en Kerstcommercial laten een nieuwe aanpak zien. Een klein verhaaltje dat me bij de strot grijpt. Warm en mooi gemaakt (het mocht wat kosten). Bijkomend voordeel van de vernieuwde aanpak is dat Harry Piekema de hoofdrol niet meer speelt. Ik voorspel dat wat ontroeringsaandeel, sympathie-aandeel en creativiteitsaandeel Albert Heijn in 2015 terrein gaat winnen.