Het gebrek aan lef in het omarmen van jong talent

"Zit jij nou te solliciteren naar een column”, vraagt mijn gesprekspartner. Nee natuurlijk niet, denk ik. Maar fuck it, ’t is best een goed idee en ik heb net een sponsordeal met hem gesloten, dus nee zeggen doet hij vast niet. Dus ik zeg: "ja”. Hij ook.

 Dit wordt een mooie onafhankelijke column denk ik.

Vervolgens ben ik dagen aan het nadenken waar ik mezelf nu in hemelsnaam aan gecommitteerd heb. Wie zit er te wachten op een mening van mij?  Die vraag is makkelijk te tackelen, namelijk niemand. Zo, dat geeft rust.

Tegelijkertijd vraag ik me af of een andere kritische stukjesschrijver Ruud de Langen zichzelf deze vraag ook wel eens stelt. 

De strekking van deze column wordt: benoemen, prikkelen, vergroten en uitdagen. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat mensen wellicht soms beledigd zullen zijn. Is dat nimmer het doel. Laat ik dat voor 1x benoemen. Hoe meer commentaar hoe beter! Aan hen die deze stukjes lezen: praat terug! Dat is leuk en lange tenen hebben heeft enkel nut bij het oprapen van knikkers. 

Dan de inhoud, waar ga ik het na bovenstaande "cover my ass” inleiding in deze eerste editie eens over hebben?

Talent. Of liever het gebrek aan lef in het omarmen van jong talent en de begeleiding van talent.

Schrikbarend vind ik het, hoeveel jonge mensen op dit moment met een knoop in hun nek thuis zitten. Jonge mensen met andere behoeftes dan de 35+ generatie. Voor hen is pensioen en een lease auto geen drijfveer. Voor hen gaat het om diepgang, flexibiliteit en ontwikkeling. 

Centraal daarin staat begeleiding. Een coach, geen hondentrainer. Een mentor, geen conducteur.

En hier gaat het vaak fout. Het begint al tijdens de sollicitatie procedure. 

"Garret heeft een eigen site waarop staat wie hij is en wat hij kan”.

"Heeft Garret geen CV?”

"Garret wil graag sporten tussen de middag, kan zijn pensioen geld niet in een sportschool potje?”

"Huh?”

"Garret is benieuwd hoe zijn ontwikkelingspad eruit kan zien.”

"Nou Garret moet eerst maar eens laten zien wat hij kan.”

Uiteindelijk levert Garret een CV aan en stopt met sporten vanwege de werkdruk. Zijn ontwikkelingspad is hij inmiddels al een tijdje kwijt.

Na 5 maanden blijkt de beoogde droombaan in de marketing/media en communicatie industrie een nachtmerrie voor Garret. En idem voor zijn werkgever. Immers, Garret functioneert niet.

Wanneer je dieper kijkt, zit de kern van het probleem in het gebrek aan begeleiding op de vloer en duidelijkheid bij aanname. Dit alles komt mijn inziens maar door een simpel feit: gebrek aan geld en dus tijd. 

De marges waarvoor vele partijen momenteel werken kloppen niet. Op heel veel plaatsen doen 10 mensen het werk wat ze met 20 moeten doen. Dus heel gek is het niet dat er geen geld is voor begeleiding.

Ondertussen blijft de roep om nieuw talent oorverdovend hard doorklinken. En terecht. Immers, jonge mensen dagen oude modellen uit. Maken die beter en slimmer. Maken die klaar voor de toekomst. 

We groeien weer met z’n allen en de bekende vijver is inmiddels wel leeg gehengeld.

Maar zonder begeleiding en richting raakt ook dit talent de weg kwijt.

Misschien is het net als met de eeuwige zoektocht van adverteerders naar nieuwe klanten, wat zijn die waard als je oude klanten door de voordeur weglopen?

En hoe serieus is die roep om talent, als loopbaan begeleiding en coaching al wordt gezien als een kostenpost in plaats van een ontwikkelingspost?