Decennialang verwacht, toch gekomen. Pietro ging zijn DDB dit jaar toch echt verlaten. Net als bij zijn 50-jarig jubileum twee jaar geleden, wilde hij niets weten van welk initiatief dan ook. ‘Als je het maar uit je hoofd laat!’. Toch was hij maar wat trots op zijn advertentie in de Telegraaf, en alle reacties die hij hierop ontving. Dus of de baas het leuk vond of niet, we lieten hem niet via de achterdeur vertrekken.

We roepen weleens dat de helft van het advertentiebudget verspild is, maar was het maar zo’n feest. Onderzoek laat zien dat inmiddels 89% van alle commerciële boodschappen het ene oor of oog ingaat, en het ander weer uit.

Journalisten van National Geographic namen een kijkje in de oorlogsnummers van het tijdschrift en vonden advertenties van Bell Telephone System en General Motors, terwijl men hun producten en diensten niet eens kon kopen. Volgens hoogleraar Inger Stole deden ze dat om hun merknaam in het publieke bewustzijn te houden.

Hans Teeuwen zou roepen: ‘Worden jullie onderdrukt? Nou, dat moet ik even aan mijn man vragen.' Minister Ingrid van Engelshoven (Emancipatie) vindt de achterstand van vrouwen in de top helemaal niet grappig.

Uit geldgebrek maakte de jonge programmeur Jose Avilla zijn meubels van Fedex-dozen en vulde een website met zijn creaties. Fedex vond het een inbreuk op intellectueel eigendom en bestookte Avilla zo zwaar met rechtszaken dat hij landelijke sympathie kreeg en zelfs een pro bono advocaat.

De Engelse Advertising Standards Authority is helemaal klaar met schadelijke stereotypes in reclame. Vooral vrouwen en jonge meisjes krijgen zo een beperkter beeld van hun plek in de wereld. Wie vrouwen volledig gefixeerd op aanrecht, luierbroekjes en uiterlijk uitbeeldt, en ze niet achteruit laat inparkeren, gaat voortaan direct op de bon.

Mijn lieve opa en oma uit 1900 maakten het allemaal mee: de opkomst van vliegtuig, lopende band, radio, televisie, computer, DNA, mobiele telefoon en internet. Maar de digitale revolutie met social media, data en voice bleef ze gelukkig bespaard.

Ivonne Boumeester van 3MO wordt weer bedolven onder het ene na het andere compliment. En de rode Mustang van Fred Moolhuijsen van B&BA kan geen verkeersdrempel meer over van de relatiegeschenken. Er is duidelijk weer een periode van grote pitches aangebroken.

Tijdens de dienstplicht was het elke ochtend verplicht scheren, met koud water en een eerste generatie scheermes van Gillette. Een betere voorbereiding op het slagveld was er niet. Tot Gillette de commandotraining verpestte met wijverige lubrastrips, flexballs, proshields, baardhaartrillers en steeds maar meer mesjes.

De commerciële wereld was net zo lekker bezig om eerlijk en transparant te worden. Misschien namen we het vroeger niet zo nauw. We beloofden en beroofden wat teveel.

Terwijl de hele wereld rap aan het transformeren is, wil het profiel van de Fortune 500-ceo’s (voorzichtige blanke mannen) nog niet lekker meeveranderen. Ze worden niet gerecruteerd uit de wereld van zieners en vernieuwers.

TomTom maakte miljoenen 100.000 Stratenboeken volslagen overbodig, en is nu zelf aan de beurt. Jaja, kleine disrupters worden groot. Ze kweken een buikje, krijgen een kwaaltje, worden een fatcat, en overlijden als disruptee. De nachtmerrie van elke aandeelhouder en bestuurder, die uit voorzorg collectief aan het transformeren slaan.

Drie keer raden wie er meer dan honderd jaar ervaring heeft in gedragsbeïnvloeding van de massa? Dat zijn niet de McKinsey’s, PWC’s of Accenture’s, stelt bureauman en Effie-expert Dick van der Lecq. 'Het Nederlandse bedrijfsleven is net Monthy Python’s hardloopwedstrijd voor mensen zonder richtingsgevoel.'

Vroeger, toen de dieren nog praten konden, rolde je zo de reclame in. Je las de gratis Adfo, deed wat SRM en een Nimaatje. Je liep dag in dag uit met je bazen mee. Briefinkje voor de introductie van een nieuwe knakworst ophalen, conceptje maken en gas erop met een massamedium. Na 25 jaar kon je dan met je bolle buikje pensioneren in Toscane.

Komt een jonge marketeer bij de baas: ‘Walter luister, briljant plan. Ik heb 10% van het duurste bestandsdeel -onze parfum- uit de wasverzachter laten halen, bij honderd huisvrouwen getest en wat denk je, die Dove-koeien hadden niks in de gaten. Dikke winst, hatseflats!’ De marketingbaas schudt het hoofd, elk jaar hetzelfde liedje, pakt de roe en geeft de junior een ongenadig pak slaag. Het lijkt de reclame voor Klaverblad Verzekeringen wel. Hierin presenteren hijgerige carrièretijgers en adviseurs hun marketingtrucjes aan de directie, maar worden via de bedrijfslift rap op straat gezet.

Vier verkiezingen geleden figureerde een oude Haagse mopperkont in reclame voor CêlaVíta. Met de slogan ‘Lekker modern met het goede van vroegah’ foeterde het typetje Cor Kouwenaar er lustig op los. ‘Vroegah was alles beter, was je onderbroek geen veter, had je geen drempels, alleen kuile..’. Hij werd op het amateurtoneel ontdekt, maar bleek lakei aan het hof, waar Beatrix hem regelmatig plaagde met teksten als: ‘Maar Cor, vroegah was de wijn veel rooier!’.

Dinsdag werden in het Concertgebouw de Effie Awards uitgereikt, de Oscars onder de reclameprijzen. Voor presentator Art Rooijakkers en zijn ‘Beste Brein’-buddy Victor Mids was het snoeihard werken om het publiek bij de les te houden. Reclamemakers maken er namelijk een goede gewoonte van om overal ongegeneerd doorheen te praten.

De week kan niet veel beroerder beginnen dan met Tros Radar. Als de Heks van Hertsenberg maandagavond de huiskamer per bezem binnenvliegt, kruipt menig adverteerder jammerend achter de bank. Bang om in het programma genoemd te worden, of erger: ontboden op het beklaagdenbankje in de studio. Het Nationale Strafhof in Hilversum opende de uitzending deze week met de aankondiging van het nieuwe Loden Leeuw seizoen.

Je schaamt je toch kapot voor je naïeve vrienden. Die elke keer als er een loterijmailing op de mat valt, je huilend van blijdschap bellen dat ze miljonair zijn geworden. Die gerust ingaan op nepmails van Nigeriaanse zakenlui die gouden bergen beloven en daar een voorschotje voor vragen. Dezelfde vrienden die deze week hun collectieve verstand even volledig kwijt waren toen ze een hysterisch nepbericht deelden waarin het Facebook wordt verboden hun foto’s en andere informatie te gebruiken.

Nu heb je horrorclowns, vroeger had je de schooltandarts. Op de stoep van de basisschool stond eenmaal per jaar een blauw Mr. Bean bestelautootje. Met acute buikloop de klas in totdat je werd omgeroepen voor de mobiele martelkamer, die voor veterinair gebruik in Kazachstan net was afgekeurd. Tegenwoordig voel je dezelfde paniek als de auto van de inkoper op de stoep staat van je reclamebureau.

‘Geven is het nieuwe nemen’ roepen de goeroes, dus deze week maar snel een reclamepresentatie gegeven aan een groep vaders met studerende zonen. Achternamen als Hooft Graafland, Van Wassenaer en Groeninx van Zoelen doen vermoeden dat ze het zonder mij mogelijk ook gaan redden; de eerste jonkheer valt al bij het welkomstwoord knikkebollend in slaap.

Uncle Bob is in town. Met Amerikaanse familievrienden varen we gezellig door de Amsterdamse grachten. Over de steaks van Loetje raken ze niet uitgepraat. Over politiek normaal gesproken geen woord, maar zo vlak voor The first debate komt Bob plots uit de politieke kast. Uit het niets volgt een schreeuwend betoog over Trump’s kwaliteiten en Clinton’s tekortkomingen. Als er schuim in zijn mondhoeken verschijnt en de ogen egaal wit worden, springen we snel op de kade. De republikeinse campagne heeft griezelig goed zijn werk gedaan.

‘Willy, die kar staat te wachten’ schreeuwt Maxima op Lucky TV. Willem-Alexander en de minister van Financiën worden na hun miserabele jaarpresentaties doorgaans direct afgevoerd en ondergebracht in een safehouse. Maar nu er weer groei is, paraderen ze tot zonsondergang trots over het Binnenhof. Na de renovatie van de Gouden Koets en Groene Draeck blijft er zowaar een miljard over voor onze koopkracht.

Een jaar geleden wordt het hardlooprondje halverwege door agenten afgesloten met afzetlint. Van alle kanten sirenes, helikopter, foute boel. Met buikpijn naar huis, waar later de telefoon gaat. Mijn vader snikt dat de kleinzoon van de buren Tommy-Boy is verongelukt. Met zijn dertien jaar aan de voorkant van het leven. Van een vakantieliefde net zijn eerste kus gehad, ‘eentje met tong’. Vrolijk fietsend luisterde hij naar het nummer Butterfly dat met een handige beweging werd toegevoegd aan de afspeellijst ‘Summer’. Hij zou die avond op het verjaardagsfeestje van zijn zusje Summer hebben gedraaid, als hij niet ongemerkt de provinciale weg was opgereden.

‘Stelletje ongeregelde kanker @NS online’ Zomaar een mailtje uit de inbox van de helpdesk van tegenwoordig. Vroeger, toen de dieren nog praten konden, was er nog ontzag voor de grote corporates als Shell, ABN en NS. Als je er werkte, dan was je iemand. En als je onverwacht toch ontevreden was, schreef je met bibberende pen: ‘Geachte heer/mevrouw, komt het gelegen dat ik u een vraag stel?’.

Tikkend in de tuin tel ik de seconden tussen bliksem en donder. En moet via Thor onwillekeurig denken aan de kerk, die harder krimpt dan een wollen trui in de kookwas. Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau is in 2020 ruim 70 procent buitenkerkelijk. De wanhoop nabij halen onze kerken inmiddels dan ook alles uit de kast.

‘Zeg Martin, had jij toevallig nog tentstokken meegenomen?’. Ons jaarlijkse weekendje Pinkpop lijkt eerder een militaire oefening bij Kootwijk. In het licht van onze Opel Manta proberen we een incompleet tentje op te zetten in een weiland te Landgraaf, dat vanwege de eeuwige regen en modder beter Loopgraaf had kunnen heten. Er zit dan ook weinig anders op dan het snel op een zuipen zetten, ook in verband met onze dansdrempel van dertig bier. Maar na een festivaldag kruipen we boerend van de frituur met piepende oren evengoed zielsgelukkig in een doorweekte slaapzak.

‘Vrouwen? Je kan beter kippen houden’. Aan de eettafel thuis hebben onze jongens het over hun vriendinnetjes. Als manager hoef je op kantoor niet meer met zulke teksten aan te komen, tenzij je het wat rustiger aan wilt doen. Kevin Roberts, gerespecteerd topman van het internationale reclameconcern Saatchi&Saatchi zei onlangs in een interview dat de ‘fucking vrouwendiversiteit’ allang voorbij was. En dat vrouwen het prima vinden om niet aan de top te komen omdat ze daar de ambitie niet voor hebben.

Eindelijk op vakantie met biertje onder parasolletje aan zwembad. Als een snaar gespannen, dat wel. Want je neemt toch je jezelf mee, je mailbox, je Facebook en je Nu.nl, met Paok-Ajax dat je in de gaten houdt omdat Bosz echt een opstekertje kan gebruiken. Tussen de bedrijven door snauw je naar vrouw en kinderen omdat ze de gore moed hebben het belang van je bezigheden in twijfel te trekken.

‘Wat ben je aan het doen, Jan?’ We zitten in een vergaderzaal vlak voor een grote presentatie aan een belangrijke klant. ‘Oh, ik noteer even wat spontane opmerkingen’. Collega Jan wilde alles altijd extra goed doen. Zo gaat het ook met inhaakreclame. Adverteerders willen een spontane, actuele indruk maken, maar bereiden zich verdomd goed voor.

‘Kijk pap, een lilliputter’. We reden vanuit het Gooi door Amsterdam om zijn eerste fiets te kopen, toen mijn zoontje voor het eerst een allochtoon ontwaarde. Een maand later was ie de corrigerende tik en uitleg alweer vergeten toen hij enthousiast vertelde over zijn eerste schooldag: ‘Pappa, we zitten niet meer in een kring maar in groepjes. En in mijn groep zit een geadopteerde lilliputter’.

De tijd dat reclamerelaties werden onderhouden in casino en tietenbar ligt helaas 40 jaar achter ons. Afgelopen dinsdag dineerden we met een gewaardeerde bierbrouwer uit het zuiden des lands in een chic restaurant. Des te groter was de schrik toen een van onze gasten -als door een slang gebeten- uit haar stoel opsprong en krijste dat er ‘eentje’ in de zaal zat. Met haar telefoon in de aanslag baande ze zich schuimbekkend een weg langs geschrokken obers en met damasten gedekte tafels.

Wat recessies terug nam ABN Amro een bioloog in dienst. Een aardige vent van een jaar of 30 met maar één opdracht: het stellen van de waarom-vraag. Met name op de marketingafdeling werd hij gevreesd. Er ging geen uitspraak, redenering of beslissing voorbij of de bioloog vroeg naar ‘het waarom’. Het antwoord dat volgde was altijd iets in de trant van ‘Zo werkt dat bij De bank’ of ‘Dat doen we al 100 jaar zo’. Daar liet de bioloog zich niet mee naar huis sturen. Dus vervolgde hij onmiddellijk met: ‘Waarom werkt het dan zo bij De bank?’ Het antwoord hierop was ook niet bevredigend en kon rekenen op een nieuwe waarom-vraag. De bioloog was een luis in de pels van ingedutte bankiers. Zijn collega’s vonden hem een overbetaalde punaise, maar waarschijnlijk was hij zijn gewicht in goud waard.

Geen lachebekjes in Cannes dit jaar, schrijft Etcetera-directeur Dick van der Lecq direct na zijn thuiskomst van het internationale reclamefestival aan de zonnige Méditerranée. Het was vooral een droevige, bloedserieuze boel.

Het leven van een marketeer en reclamemaker is er niet bepaald eenvoudiger op geworden. De recessie is vruchtbare bodem gebleken voor talloze nieuwe ontwikkelingen met bijbehorend jargon. Het spotje of spreadje heeft plaatsgemaakt voor real-time marketing, purposeful business, contextual targeting, content driven testing, service design, engaging storytelling, agile scrum en niet te vergeten: de digitale colporteur. Oftewel behaviour retargeting. Een begrippenexplosie waarmee Jan Kuitenbrouwer zeker vijf nieuwe delen Turbotaal vooruit kan.

In campagnes spelen we graag voor Moeder Theresa. Een aandeel in elkaar, Voor iedereen, Kleur je Clubhuis. We doen graag wat terug voor de maatschappij. Zetten Community Service op ons LinkedIn-profiel. We zijn immers social responsible. Givers, geen takers. In het echte leven liggen de zaken net even anders.

De moderne marketeer lijdt aan schizofrenie. Dr. Jekyll zet de klant op een voetstuk en valt deze vooral niet lastig met reclame. Het budget gaat naar maatschappelijke doelen. Naar tools en engagement. Mr. Hyde daarentegen bijt zich vast, schudt zijn prooi wild in de rondte en laat nooit meer los.

Vroeger was het alleen Coca-Cola die de wereld zorgzaam toestopte onder een warme deken van happiness. Tegenwoordig is het hele reclameblok happy. Een tranentrekkende feelgood-medley van blije mensen en Racoon-muziek.

Wie aan Cannes denkt, denkt aan decadente luxe en seks in the city. Hotelsuites en superjachten overladen met uit de Oekraïne ingevlogen botox babes. Aan het epicentrum van het kapitalisme. De Romeinen voorbij. Alleen niets is minder waar tegenwoordig. Wie zich er dit jaar een weekje dacht te kunnen waden in weelde, kwam er bedrogen uit.

Het is bon ton om te roepen dat prijzenfestivals totaal onbelangrijk zijn. Want vakbroeders die elkaar trofeeën toeschuiven, dat is pathetic. Maar als het prijzencircus eenmaal aanbreekt, worden we toch onrustig. We geven met speels gemak weer tonnen uit aan inzendingen, gala’s en peperdure casefilms. En ontpoppen ons tot wolven in fris gestoomde smokings.

Vroegâh hadden we niet alleen stemrecht maar ook stemplicht. Na de afschaffing van dit laatste in 1970 is het met de opkomst steeds droeviger gesteld. Bij de Gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart gaan we een nieuw dieptepunt tegemoet. Tijd voor actie, harde actie.

Je mag tegenwoordig overal hardop over praten. Burka’s, de Islam, homorechten in Sotsji. In alle nuance wordt het boek over de menselijke kant van Michelle Martin, de vrouw van Dutroux, besproken. Maar één woord verkeerd over vrouwen in marketing en reclame en je hebt de vlam in de pan en een mes in je rug.

ABN Amro ziet de AEX dit jaar door de 430 schieten. De NVM ziet herstel in de huizenmarkt. RTL en STER zien een hockeystick in hun 2014 grafieken. En zelfs beroepsmopperaar Jan Bennink kijkt louter kansen in zijn koffiedik. Het licht aan het eind van de tunnel is ronduit oogverblindend. En juist daar - in de verwarrende overgang van donker naar licht - gebeuren statistisch gezien de meeste ongelukken.