Papa, mag ik televisie kijken?

Wij kunnen bij ons thuis overigens twee periodes onderscheiden. Namelijk die van vóór de ‘Connected / Smart TV’ en de periode daarná. Kon ik eerst tegen kinderbedtijd nog weleens zeggen ‘Er komt niks meer voor jou op TV’, nu kijkt mijn dochter via de Uitzending Gemist-app op elk gewenst moment naar Klokhuis of de BZT Show. Ook Netflix heeft ze zich al snel eigen gemaakt. De overeenkomst: geen reclame ervoor, tijdens of erna.

Dan nu naar de dagelijkse praktijk. Laatst sprak ik een bureau dat bezig was met een plan voor een grote adverteerder. Die ‘moest 15.000 GRP’s op TV doen’ om de doelstellingen voor naamsbekendheid te halen. Vonden ze. Want ‘dat is nu eenmaal zo’.

Deze adverteerder was nog niet actief op Google AdWords, waarop ik het idee opperde om dan de zak geld die ze van plan waren om in TV te stoppen maar direct over de schutting te gooien bij de concurrent. Want die zou namelijk het hardst profiteren van de toenemende zoekvraag via Google tijdens de campagne. Zij adverteren namelijk wel in Google.

Maar ook met het TV-plan hebben we ons bemoeid. Want natuurlijk bereik je met die GRP’s een heel grote groep medium en heavy TV-users, maar de ‘lichte gebruikers’ gaan jouw filmpje niet of niet vaak zien. Door een deel van het TV-budget bijvoorbeeld te verschuiven naar YouTube, bereik je die doelgroep wel. Een gecombineerd TV/YouTube plan levert in bepaalde gevallen zelfs meer dan 25% bereik op binnen hetzelfde budget, aldus Google.

Wat ik met deze voorbeelden wil aangeven, is dat er nog het nodige moet gebeuren aan de mindset van adverteerders en vooral ook bureaus. Want deze laatsten zorgen voor het advies richting degenen die de beslissingen moeten nemen en de budgetten moeten betalen. TV was altijd een veilige keus voor mediaplanners en voor een deel is het dat nog steeds. Maar wat verstaan we onder TV en wat is TV (video) advertising? Er moet dus slimmer mee worden omgegaan. Daarom heet het ook Smart TV.