Reclamebureaus en het Monopolie op de Waarheid

Ik begrijp ze natuurlijk wel, die reclamebureaus. Ze weten niet beter. Ze doen niet anders. Zij presenteren op hun mysterieuze zwarte foamborden hét idee waar vervolgens een duizenden-, tonnen- of miljoenen euro’s verslindende campagne aan wordt opgehangen. En dan wordt de campagne gelanceerd en is het reclamebureau klaar. Op hoop van zegen! Want niemand weet vooraf of hét idee genoeg gelovigen trekt.

Nu zijn online marketeers over het algemeen geen creatieven. Maar áls een online marketeer de plaats van het reclamebureau in zou moeten nemen, zou dat er heel anders uitzien.

Hij (of zij) pitcht niet één idee, maar een stuk of vier. Heeft de klant zelf ook een idee, dan wordt deze ook meegenomen in de campagne. Er wordt niet gekozen voor één idee. Nee, alle ideeën worden live getest en real-time worden de resultaten gemeten. Daarna kiest hij het winnende idee en probeert dit verder te verbeteren. Dit kunnen zelfs twee of meer ideeën zijn, want de prestaties kunnen per doelgroep verschillen. Sterker nog, dat is hoogstwaarschijnlijk altijd het geval!

Kortom, de online marketeer pretendeert nooit het monopolie op de waarheid. In plaats daarvan stelt hij zich kwetsbaar op, staat open voor input en test hij verschillende ‘waarheden’ die hij steeds verder probeert aan te scherpen. Zodat uiteindelijk alle doelgroepen hun eigen waarheid horen of zien. Niet dé waarheid, maar een waarheid. Want dé waarheid bestaat niet. Alleen bij sommige religieuzen en reclamebureaus van de oude stempel. 

Maar er zijn nu eenmaal ideeënbedenkers en zij die ervoor zorgen dat die ideeën de juiste doelgroepen bereiken. Samen kunnen zij ervoor zorgen dat het verhaal van de adverteerder wordt verteld. En dat iedereen die dat verhaal wil horen, zijn eigen versie van het verhaal te horen krijgt. Zou dat geen prachtig sprookje zijn? En zij leefden nog lang...