[column] Blij makend muntje

Gerard Cox stond er bijna 50 jaar geleden vijf weken mee op nummer één van de Top 40: ’t Is weer voorbij die mooie zomer. Op de melodie van het Amerikaanse liedje City of New Orleans, had Cox zelf een Nederlandse tekst geschreven, met daarin onder andere de regel: Dit wordt minstens de zomer van een eeuw. En dat zong Gerard vol verlangen. En hij bedoelde het heel positief. Want het zinnetje werd voorafgegaan door de uitroep: … há, daar is ie dan! Gerard had er zin en kon in z’n succesnummer alleen nog maar met weemoed terugdenken aan die zomer, die voorbij was en waarvan hij dacht, dat er geen einde aan kon komen.

Misselijkmakend

Nu hebben we zo’n zomer en niemand lijkt er blij mee te zijn. Het is communis opinio dat het véél te warm is, er staat geen water meer in de rivieren en het al wekenlange mooie weer wordt gezien als het zoveelste bewijs van de onvermijdelijke klimaatverandering, die ons onheil en ellende van epische proporties gaat brengen. Kon Gerard Cox in 1973 in zijn liedje nog schalks zingen, dat... we ‘s nachts buiten op het strand sliepen, anno 2022 wordt buitenslapen alleen nog maar geassocieerd met armzalige vluchtelingen in Ter Apel. Dit ‘Lampedusa van het Noorden’ ligt zo’n 200 kilometer verwijderd van de Johan Cruijff ArenA, waar Ajax-voetballer Anthony voor 100 miljoen euro wordt verkocht aan Manchester United. 100 miljoen voor een 22-jarige voetbaltalent met een vooralsnog weinig indrukwekkende palmares. Ik vind dit misselijkmakend en heeft me aan het denken gezet toen ik een paar weken geleden heerlijk aan de Adriatische kust, beschermd door een parasol, in de zon lag terwijl 1.600 kilometer verderop de stad Cherson in de Oekraïne door Russische artillerie in barrels werd geschoten. Onder diezelfde zon.

Geldgieren

Een door geldgieren beheerste voetbalwereld versus ronddolende vluchtelingen, de tevreden toerist op het strand versus de schuilkelderbewoner in een tot ruïne verworden stad. Het gebeurt allemaal op hetzelfde moment en niet meer aan het andere eind van de wereld. En ondertussen maken we ons in ons oh zo gave land heel erg druk over hoeveel verschillende genderidentiteiten er nu wel zijn. Pfff… Het moet gezegd, het zet mij aan tot nadenken en stemt mij bij tijd en wijle droevig, boos en opstandig.

Winkelwagenmuntje

De ene crisis stapelt zich op de andere. Daarom kan ik in deze tijd blij worden van nieuwsberichten, die feitelijk een niemanddalletje betreffen. Een daarvan betrof het bericht, dat Albert Heijn deze zomer besloten heeft te stoppen met het winkelwagenmuntje. Zo rond 1985 werd het winkelwagenmuntjessysteem geïntroduceerd, omdat het niet retourneren van boodschappenkarretjes schering en inslag was. De relatief kostbare karretjes werden

voor alles en nog wat gebruikt. Als boedelbak voor zwervers tot barbecues voor studenten. Ook verdwenen ze in grachten, vijvers of leden een eenzaam bestaan gewoon ergens op straat. Na zo’n 37 jaar is het nu mooi geweest. We hebben als supermarkt bezoekende burger geleerd ons te gedragen en om onze karretjes gewoon netjes terug te brengen. Zoals hondenbezitters ook geleerd hebben om de drollen van hun geliefde viervoeters met behulp van plastic zakjes weer lekker mee naar huis te nemen of in de daarvoor bestemde hondenpoepbakken te deponeren. Mensen van goede wil willen dus wel veranderen. In deze pessimistisch stemmende tijden stemt dat optimistisch. Al zit ’t maar in een klein dingetje, zoals een overbodig geworden muntje van een winkelwagentje.

Charles Borremans
retailstrateeg en partner iO