De fuck in charity

Je hebt dood-en-verderf-campagnes. Een tranentrekkende mix van malaria, tentenkampen, vioolmuziek en Paul van Vliet. Je hebt compilatiecampagnes. Met in slow-motion springende panters, panda’s en pinguïns. Afsluiten met een baby orang-oetan. Operamuziek, Paul van Vliet eronder en klaar is Kees. Heel modern zijn tenslotte sponsorcampagnes. De Hartstichting met Becel. Unicef met Pampers en Libresse met Oxfam Novib. De goede doelen springen hier niet op de bagagedrager van Paul van Vliet, maar van rijke adverteerders. Die per verkochte verpakking een centje storten. Zwaankleefaanvertising.

Veel van hetzelfde dus. Niet zo gek ook want de stichtingen hangen van goede bedoelingen, idealen en vrijwilligers aan elkaar. Reclamebureaus geven de opdracht als oefenmateriaal aan jonge creatieven. En zo modderen we lekker aan. Met clichés van oedeembuikjes, krokodillentranen, metaforische bullshit. En Paul van Vliet. Toegegeven, het publiek stemt het charibehang evengoed nog weleens de Loekifinale in. Maar bij de Effie - de enige prijs waar hongerig Afrika of uitstervende diersoorten op zit te wachten - is de oogst letterlijk en figuurlijk mager.

In 2014 moet het maar eens uit zijn met de vrijblijvende pret. Juist goede doelen verdienen de allerbeste marketeers, strategen en creatieven. Die geen mooie filmpjes maken maar vonkende business cases. Die vanuit insights en KPI’s werken aan resultaat in de hele funnel. Meer strategische uitvindingen doen als Linda’s bijstandsbox. En kneiterhard actie voeren. Een iPad voor elke donorregistratie. Drie WNF-lidmaatschappen voor de prijs van twee. En Airmiles bij Flying Doctors. De fuck in charity. Serious Request taken seriously.

En dan nog iets. Deze professionele aanpak mag iets kosten. De Nederlander ziet liefst modaal verdienende amateurs. Maar de Afrikaan, Filipijn en koala wil effectieve professionals. Winnaars die misschien het dubbele kosten maar het driedubbele ophalen. Go big or go home. Kappen met de zesjescultuur. En het Effiepodium op, voor goud!