[column] Kredietloos

Hoe lang blijf je trouw aan een merk? Persoonlijk ben ik best loyaal aan veel merken. Ik zweer bij Tommy Hilfiger, Toyota, Seiko, HP en nog zo wat brands die, in mijn optiek, in elk geval doen wat ze beloven en dat is waar verbinding met een merk volgens mij over gaat: je voelt een connectie die oprecht en waar is.

Ik ben al 50 jaar klant bij ING en ik had tot de bankencrisis en de daaropvolgende openbaarmaking van de witwasoperatie een onwankelbaar geloof in deze bank. Sindsdien is het vertrouwen alleen maar minder geworden. Maar ja, wisselen van bank - zeker als je hypotheek daar is gestald - is zoiets als ontsnappen uit Alcatraz.

Om in die contreien te blijven: ik was recent met mijn zoon voor een reis aan de westkust van de VS en uiteraard had ik een creditcard van ING mee. Twee dagen heeft die kaart probleemloos gewerkt, tot we na een footballwedstrijd in het SoFi-stadium in Los Angeles in een restaurant in de buurt belandde voor de derde helft. Na twee uur wilde ik afrekenen, maar de kaart weigerde dienst. Navraag bij de bank - het was zondag - leerde mij dat er ooit op dat adres ‘frauduleuze handelingen’ waren gepleegd en daarom was de kaart abrupt geblokkeerd. Het was zondag en dus kon de dame van de ING niks voor ons betekenen. Succes ermee!, was nog net niet het commentaar van haar kant.

We konden geen Uber meer bestellen, de nota van de bar niet betalen en we hadden geen cash voor een eventuele metro. Tuurlijk, wijze les, neem voortaan drie creditcards mee, pin op het vliegveld direct 200 dollar, maar toch. Gelukkig zijn Amerikanen nooit de beroerdste en helpen altijd iemand in nood. De barvrouw verscheurde doodleuk de factuur - ‘You have a honest face, I believe you’ - en een dolenthousiaste Los Angeles Chargers-fan betaalde voor ons een Uber. Mijn ‘krediet’ voor de ING was al tanende, maar is na dit avontuur helemaal op.