[column] Pluk de dag

Laatst kreeg ik bezoek van een vriend en oud-collega. We leerden elkaar ooit kennen toen hij cum laude zijn bedrijfskundestudie afrondde aan de TU Eindhoven en ik mijn PhD aan de TUDelft. Met hetzelfde sop overgoten, net als iedereen die ons omringde. Je traject verliep volgtijdelijk: je deed een studie, haalde alle tentamens en examens zonder iets over te hoeven doen, nam er een handvol nuttige bijvakken bij, en dan ging je een baan zoeken.

Het was werken, werken en nog eens werken. En veel daaromheen doen.

Lesgeven, bedrijfjes starten, discussiëren, schrijven, spreken op congressen. Alles gericht op de inhoud van je werk. Het was de gewoonste zaak van de wereld. Die wereld was lineair: met de kop omhoog richting horizon. Ambitie? Daar liepen we van over. Marketing bedrijven was niet vrijblijvend maar very serious business. Je wilde excelleren. Een carrière was topsport: brons was mislukken, zilver leuk voor in de la, maar goud… dat was ‘m! Meedoen voor de lol? Vergeet het maar, alleen het resultaat telde.

Hoe anders is dat bij de dertigers van nu. Zelf hebben we er twee. Ambitie hebben ze best wel, maar niet ten koste van leuke dingen doen, de wereld zien, chillen met vrienden, muziek maken, sporten, trainen voor een marathon, koken, bioscoopje, theater, taal erbij leren, beetje dit, beetje dat. Gaan ze naar kantoor, dan moet je als bedrijf complete speeltuinen voor ze inrichten, om maar competitief te zijn op de arbeidsmarkt. Niet alleen werkgevers hebben rekening te houden met het gedrag van deze doelgroep, dat geldt natuurlijk ook voor marketeers.

Ik schreef eerder dat we in een overgangsfase zitten van verlichtingskenmerken naar renaissancekenmerken; van volgtijdelijk naar gelijktijdig je leven invulling geven.

Mensen multitasken meer dan ooit; ze volgen meerdere leuke studies, runnen onderweg vanaf een laptop een startup, verbeteren de wereld, en denken aan hun mindfulness. Enne, pensioen… wat is dat? Pluk de dag is het credo van deze tijd. Een sabbatical nemen is heel gewoon. Wij hadden nooit van dat begrip gehoord. Een time-out nemen kon wel, maar dan moest je eerst ontslag nemen.

Motivaction introduceerde ooit een doelgroepomschrijving die spot-on relevant lijkt voor deze tijd: de ambitieloos-gelukkigen. Maar is ambitieloos wel de juiste term? Want waarom zou het ambitieloos zijn om je leven ten volle willen leven? Steeds meer experts spreken dat tegen. In haar Zelfverwoestingsboek adviseert Marian Donner om de teugels vaker te laten vieren. En neurowetenschapper/psycholoog Jeroen van Baar pleit zelfs voor het omarmen van middelmatigheid.

Deze trend roept vragen op bij mijn oud-collega en ik. Heeft onze generatie wel genoeg geleefd? Hebben we al die chilltijd en veelzijdigheid gemist?

We blikten terug met een lichte verbazing, misschien – stiekem - zelfs wat wrok. Want de burn-outs sloegen meedogenloos toe in onze generatie. We besloten dat we het eigenlijk best een tandje minder kunnen doen. Of beter gezegd: ánders moeten doen. Oké, de huidige generatie mag best wat minder gepamperd worden en de boog soms wat strakker spannen, maar ik denk op mijn beurt dat ik mijn boog wat vaker wegleg.

Peter de Boer is creative director bij Viisi Hypotheken en medeoprichter van biermerk WillsArk. Na een studie kunstgeschiedenis koos hij voor een carrière in marketing en vormgeving en schopte hij het tot boardmember bij Saatchi & Saatchi. Hij was co-founder van Onna-Onna, visiting faculty bij THNK en partner oprichter van willsark.com.  Hij is zowel gefascineerd door merken die trouwe fans weten te creëren als het ongekende realisme van de Vlaamse primitieven. Peter schreef deze column op persoonlijke titel.